segunda-feira, 14 de janeiro de 2008

LINAXE DE CHAMÁN, 1

Agora, o que sobreviviu da nosa rasa, que tanto decreseu en número, até que creseu notros aspetos, entre eles na altura física. Porén, antigamente parese que as gentes de mi linaxe, gentes de espíritus xigantescos, veteranos e sabios, se veiculaban em corpos más baixinhos, ainda que muito mais fortes que os dos Guaranís atuais. Para os olhos dos primeros europeus que tiveron a bem nos apresiar, os Jesuítas, e que escribiron sobre nosos antepasados, o físico dos nosos omes era armonioso e robusto, ainda que não pasara su estatura de 1,62 mts. Os abós tinhan rostos ovalados, cabeza grande, belo pelo escuro e abundante.Chamaban a atensao seus olhos alegres, seu sorriso fásil, sua expresao bondosa e serena, naqueles rostos curtidos de lutadores indomáveis, feroses contra os inimigos, leais e xenerosos cós amigos, destros casadores e caminantes perpétuos.
As mulheres eran más pequenas e más lindas. Talha meia de 1,50 mts. Forma do corpo, masisa, ombros anchos, peitos bonitos e xenerosos, cadeiras grosas, maos e pés pequenos, super-femininas, como eran super-virís os homes que tinhan uma mulher, e más os que tinhan dos a manter, con seus pais e seus filhos, además dos pais propios que xa no casaran. Como muitas das nosas visinhas, a mulher que foi a minha Mae, la pólos tempos dos primeros Jesuítas que chegaran, era una Guarani típica, de cabesa redonda, rosto case circular, una cachoeira de cabelo negro, liso e brilhante, vestíndoa de belesa selvaxen, nariz corto, boca mediana, labios bastante finos, olhos pequenos e expresivos, sempre me buscando atrás dela. Sabía decorar sua pel con desenhos e cores bem más criativas e elegantes que as visinhas que, nos dias de festa, vinhan a rogar que as pintase, traendo sempre um presente antisipado de agradesimento pola sua arte. Tambén era das que sabían dirigir a linha de mulheres nas dansas rituais, dando os pasos sertos.

De neno, Mamai me acompanhaba a toda hora, xá que Papai, como casador, mantínhase alguna parte do tempo ausente, en caserías coletivas de veados ou pecarís. As criansas éramos os primeros em sair gritando a felisitar e dar as boasvindas aos casadores que tornaban contentes e orgulhosos con algo para comer, diferente e más difísil de conseguir do que coletaban nosas maes cotidianamente serca do asentamento. Cuando o grupo debía desplasarse a un ritmo más acelerado, era o Pai quen me levaba sobre sus ombros, seguindo Mamae atrás, co meu irmaosinho nos brasos.

Cuando muito más tarde pude entender a linguaxe dos brancos, lhes oía falar entre eles, pensando que eu no podia perseber, que éramos brutos, bestas, sen ternura, que as nosas maes mataban sem piedad aos filhos que nasían cuando a família pasaba de dos. Éramos nómadas, vivíamos rodeados de duros inimigos, os Tamoios, os antigos aboríxenes que xá estaban aqui quando nós chegamos do Norte polo Peaberú, que nos odiaban e nos disputaban o nosso dereito a circular pola terra, que no é de ninguén, gente, que é grande de sobras para todos nós disfrutala. Qué é isso de acotala, de colocar muros, de trasar fronteiras e de querer restrinxir ou controlar a sirculasao de pesoas dotadas de espíritus libres?. Claro que a minha gente é pobo de guerreiros que xa comeran muito guerreiro com todo o seu valor antes, e que e saben faserse respetar, e no deixar que ningúen lhes obstaculise o rumo que sus almas escolhan caminar sobre este mundo



Muito pior que os Tamoios, nosos visinhos, estaban tambén os mesmos Juruás ou brancos, que chegaran más tarde que nós desde o outro lado do mar. Os brancos eran poços e só aparesían uma vês ao ano ou cada dos anos, mas por onde pasaban só a maior devastasao e dor ficaba. A pesar de ser tan pocos eran intelixentes como serpentes, prosedentes dunha antiga linaxe de durísimos guerreros, que dominaban cuatro linhas ou vías de grandes conosementos máxicos, que eles chamaban Arte, Siensia, Filosofia e Relixiao. Porén, en lugar de utilisalos combinados, como un saber faser e um saber viver integral, na mente da maioría deles uns saberes estaban en conflito e contradisao com outros, e iso produsía que, demostrando ser capases de grandes construsoes sosiais e sivilisatorias, muito más complexas que as dos Incas Quéchuas, sus sosiedades sempre estaban basadas na maior contradisao. A pesar desa enorme debilidade tinhan um ánimo e una abilidad de adaptasao tao poderosos que sabían virarse en calquer situasao, calquer ambito, por exótico que fose a su cultura de prosedensia, e iso fes que se estenderan por toda a terra e que em toda parte dominaran con conflito.

Bons intrigantes e comersiantes, sabían como comprar con materias sen verdadero valor as vontades dos omes de mediocre conosemento, e sempre andaban acompanhados por sus mamelucos ou imitadores, más crueis que eles mesmos e con armas terribles que matan de más lonxe que as flechas, armas que fasen forte e valente a qualquer fraco cobarde.



Aqueles mamelucos eran Tupís do litoral, eran gente normal como nós, falaban línguas muito paresidas ás nosas, porén, adoraban vestir ropas calurosas e suadas, como os Juruás, e andaban, para eles pólos más distantes sertões e selvas, detrás duna bandeira grupal que era su totem, á casada de esclavos que serveran a seus amos ou que serveran a outros brancos que vivian lá, lonxe, no Sul, e que pagaban dinheiro de branco por aqueles que capturaban os malditos bandeirantes e que conseguían chegar vivos, ainda que mortos por dentro, ao mercado da indignidad de Sao Paulo, su base, fundada ao inisio por amables e bem intensionados Jesuítas, más que depois virou un centro de poder malévolo dominado polo Deus do Dinheiro, que separaba as famílias para sempre, que desnaturalisaba, deturpaba e degradaba as mentes e que transformaba a toda pesoa, fose da rasa o do grado de ierarquía sosial que fose, nun sego servo da contradisao permanente, na busca continua de más dinheiro.

Cómo ían ter os paes e maes do meu pobo daquela época más de dos filhos por casal? Cómo nosos pais podrían criar a mais filhos que os que podían cargar se era nesesario sair correndo conosco a refuxiarse na espesura? Ternura, xamais faltou. Eu vou contar:


Cuando o grupo andaba na busca dun novo asentamento, Papai e eu éramos um, eu a cabalho del, descobrindo o mundo desde aquela altura quente e segura, el me sinalando todo o que o Nosso Pai Maior, Nhanderu, criou para os omes e as mulheres e as criansas disfrutar, coa única condisao de deixar algo sempre, um cultivo, um aloxamento, una trilha aberta, para os que venhan atrás de nós, sean quen sean.
Tenho muitas lembransas de longas viaxes sobre os ombros do meu Pai. Sempre andaban atrás de un lugar melhor, do País onde no se tinha que lutar, ni escapar, ni trabalhar, da Terra Sem Males manifestada neste mundo. Si, porque a Terra Dual das Limitasoes virava a Terra Sen Males cada ves que se podia viaxar por ela por puro amor á viaxe e ao descobrimento continuo do novo, sen que faltara paz, comida, e un lugar protexido onde sentarse ao redor do fogao en familia.
Cuando xá eu podia andar case ao paso do meu Pai, aprendi a ler com el todos os rastos e sinais que deixaban os animais no chao, aqui ía deixando linhas na areia o rabo do lagarto, aqui as maosinhas duna capivara, olha como aí saiu o xaguar do mato atrás dela, observe como as pegadas grandes do tigre seguen cautelosamente as pequenas, como correron agora, a pegada se vê mais frontal e pesada, as unhas saen da garra e se graban no caminho, vexa como se adiantou e a pegou diretamente de fronte, que susto mortal, vexa filho, aqui está todo remexido, aqui sangue, marchou para lá coa presa, isso foi de noite, pero o xaguar comeu, deitouse a fazer a dexestiao e debe andar perto ainda. Fique aqui coa sua mae, meu ben, que xá volto, vamos seguir o rasto. E me deixaba coa Mamae, e saía com otros dos companheiros a perseguir con el ás presas posibles.
Mamãe amamantaba ao meu irmao mais novo cada ves que el choraba, e choraba muito. Agora o cargaba a el todo o tempo, mas antes tínhame cargado case até os meus cuatro anos e me deu teta durante muito tempo, um neno em cada teta. Realmente, eu no nesesitaba más o leite, porén, era gostoso estar ali, colado dela, toda redondinha e entregue, toda mimo. Criabamos a um pecari e a un coatí que Papai trouxe mui pequenos logo de matar á suas maes, eran os meus amigos e mascotas, alimentados e cuidados como se formasen parte da família. Nunca os matou meu pai para comelos, o que sempre lhe agradesí, creseran e foran fazer su propia vida de animal ao mato.
Quando Mamae desidiu que eu xá estaba demasiado grande para seguir mamando, untou os seus pesoes com sera negra, amarga. Como eu choraba, então me daban o peito crú dalguna ave, e eu pasaba o tempo sugando.
Meu pai trouxe una ves dentes dun jacaré que lograran capturar, os furou un a un con pasiensia e presisao de artista, os ensartou cun cordaonsinho de fibra de ortiga brava que Mamãe transara elegantemente coa sua propia arte, e depois ambos os colocaran con muita serimonia no meu pescozo, ante o sagrado fogo do lar, ou sea, ante a presensa de toda a nosa linaxe espiritual, previamente convocada con cánticos e flauta. Oxe podo contar que aqueles dentes de caimao no eran un simple adorno, senao um símbolo da capasidad de casador do meu pai, e un talismá co cual transmitia aquela capasidad ao meu ánimo, xá que o primeiro que presisa um casador é ánimo, autoconfiansa, saber com total convisao que voltará aos seus vivo e coa presa como sea, desde o momento en que escolhe seguir um rasto claro e resente, un obxetivo que merese o risco.



Era tamén común entre todos os meninos levar colares de penes de tatús, de armadilhos, que protexen e transmiten vibrasao de resistensia, tenasidade e persistensia: o tatu cava e cava a toda velosidad e pode escapar do casador, terra abaixo, ainda que já este ferido e até agarrado polo rabo, O casador tem que ser más persistente que él e cavar tambén, rápido, calculando su traietoria baixo a terra, para atrapalo.
Os colares indicaban em nós o prestixio social dos nososs pais, prestixio que en serta medida o asumíamos como propio, especialmente durante nosos xogos de caserías nos cuais saíamos ao sentro do sírculo e narrábamos xesticulando , retendo o ar e soltandoo desde o ventre con sonoridade, convertido en viril discurso declamado, contando com galardía as fasanhas dos nosos pais como se fosen as nosas, imitando teatral e expresivamente a representasao do acontesido, a semelhansa do que víramos e oíramos dos nosos benfeitores fronte á foguera.

O lume dos fogoes foi e segue sendo o sitio das reunioes familiares para todos os pobos, mas espesialmente para o nosso, cuxo lar é sempre um lar temporal, e portanto, no é admisible a rotina, cánser desacralisador das vidas dos sedentarios. En torno ao fogo de cada noite, baixo noso teto decorado de estrelas e vagalumes, os nenos aprendíamos através das conversas, das experiensias dos maiores, dos susesos, das istorias do clan representadas, dos mitos, das piadas, dos cánticos, das músicas, dos desenhos e pinturas corporais, dos festivais menores e maiores, porque nosso tempo estaba marcado por múltiples selebrasoes e recordatórios.
Sentados xunto aos fogoes, asimilábamos dos nosos pais as reglas dos cánticos tradisionais do noso pobo. Os había que expresaban lamentasoes e desabafos polas desgrasias acontesidas, seguidos de fasanhas de casa ou de deseos de viaxes a realizar que fixeran subir o ánimo coletivo de novo. Coa imaxinasao e a declamasao estabamos sempre describindo extraordinárias navegasoes improvisadas ou inspiradas polos guias, ben en canoa por rios e mares, bem en expedisoes a pé por vales e montanhas que calquer dia faríamos con toda a família pela ampla pel do mundo, até chegar á Terra Prometida onde por fin se voa como as águias. Otros cantos eran istorias de amor e de guerra, e finalmente vinha o sagrado: Invocasoes, orasoes, cánticos de magia e de cura, e cânticos para encontrar o camino e guias á Terra sem Males cuando já saímos do nosso corpo acostumado.
Empesabamos a entoalos según chegabamos á adolescencia. Atreverse a cantar com entonasao vibrante era sinal de que deixabamos de ser animalsinhos, de que comesabamos a aprender a falar coa liguaxe da enerxía sonora, pola que se conetaba e entraba en nós o espíritu dos nosos antepasados, que se fundían coa nosa sustansia e asedían as nosas persepsoes físicas na vibrasao viseral e completa do nosso canto, co cual comesabamos a ser pesoas. O canto atravesa as múltiples dimensoes entrelasadas da realidad, a todas elas chega, até as más elevadas e profundas, até as que sao o lar íntimo e sutil do noso Pai Onipotente Nhaderu, o que fala em forma de Tupá, o trovão.


Pesoa no é cualquer menino ni adulto, senao alguén que xá e capaz de se converter en instrumento de expresao do xenio eterno de su linaxe. Só sou pesoa cuando aprendo a ser digno da imemorial linha dos meus, cuxa susesao xerasional fes que eu este aqui e agora con este corpo e con este connosemento, con estes espesiais benfeitores e companheiros de vida, neste lugar único. No falo de linaxe ou xerasoes físicas, senão espirituais. Porque todos nós temos manifestado a vivensia da nosa eterna linaxe espiritual sobre este mundo e sobre otros, desde que este universo foi creado por Deus, en muitos corpos distintos de muitas rasas e culturas e de diferentes sexos.

E quen está falando agora e lembrando vivensias acontesidas quinentos anos antes, o fas desde desde um espíritu eterno consiente das vivensias de toda uma linaxe de um milênio, utilisando para lembrar e explicar un corpo atualmente mestiso, filho de pai Guarani e de mãe Espanhola, e unha lingua freita de duas linguas europeas de nómadas invasores, as cuais temos que transar armonicamente poco a poco e de manera coletiva, para que podan se converter noutra, que sea capas de expresar ao tempo todas as profundesas do caldo de culturas mesturadas que forman oxe a alma da América Latina e, vean ben, esta nova Língua-Fusao ten que ser capas de superar, nas suas consepsoes, paradigmas, sinificados e termos formais, todo o conflito que oxe acomplexa e disminui o auto-conseito e a subseguinte auto-estima dos latinoamericanos, que ainda no saben com cual das suas variadas orixens identificarse... (cosa que, por exemplo, os europeos, tantas veses conquistados, xá resolveron co tempo)... porque só ven linaxes rasiais, so miran a cor da pel, en lugar de ver no seu caráter poderosos e complexos linaxes espirituais que trasenden as varias rasas conformadoras da experiensia.
Una linaxe espiritual é una alquimia de milenios na qual as diferentes rasas e culturas em aparente conflito no sao más que elementos temporais de combinasoes tanto más potentes e complexas de conosemento vivensial múltiple, cuanto mais dura a confrontasao, a cual sempre, finalmente se solve e resolve co emolesemento da menos resistente e coa fusao nua mesma sustansia e esensia das diferensas em tensao.

Eu fico contemplando, desde os olhos mestisos do meu corpo atual escolhido, a superfisialidad incríbel dos mui distraídos e desorientados filhos dos brancos ou branqueados das clases medianamente acomodadas, reflexo da ignoransia dos seus pais e mestres, filhos que xamais sao consientes de que todo cuanto são e tenhen é uma expresao do poder interdimensional de su coletividad, á cual deben corresponder na mesma medida para se converter en pesoas e poder desenvolver poder pesoal , realisasao no serviso, autoestima basada em fatos reais e felisidad, En lugar diso, parese que todos e cada um deles naseran já coroados casiques e que todas as cosas que posuen e as oportunidades coas que contan sao bens individuais que truxeron dotra vida, e que no deben nada a ninguén... e que seus asendentes, benfeitores e sosiedad toda estao aí só para lher server, a cambio de ningún interes ou esforso seu por retribuir o que receben, melhorando o ambiente xeral para que o podan disfrutar eles mesmos mesmos cuando cresan e os seus desendentes, se sao capases de fasilitar a sua chegada e criansa, como os seus pais foran para eles.

...Naturalmente os cánticos eran cosa demasiado importante e convocaban forsas demasiado sagradas para que os cantara quen no tinha o conosemento ni a dignidade adecuada, así que os meninos cantabamos cantos de meninos, nos que primaba a diversão, sem ter verdadero conosemento do sinificado das lindas palabras que sonoramente combinabamos, e os cantos de adultos, nos que primaba a intensao, a intensidade comunicativa e realisadora e o uso consiente do verbo creador na sacra conexão coas Enerxías Aliadas, co Mana da .Familia Espiritual, para que me entendan, que conformabamos os que vivíamos na dimensão dos encarnados xunto coa daqueles que cuidaban da nosa linaxe desde a Terra Sem Males, que eran pesoas bem concretas as cuais os cantos homenageaban muitas veses e colocaban como exemplo ante os vivos.

O mesmo acontesía cos instrumentos musicais, os había para criansas e para adultos, e ninguna criansa se atrevia a fazer soar (ni sequer a tocar, se era mulher), una flauta máxica que tinha a capasidade de convocar ante nosa foguera aos mais poderosos guerreros ou chamaes do Além, que sempre nos axudaban quando tínhamos un verdadero problema a resolver, una importante desisao ou rumo que tomar, ou una doensia o ferida grave, ou derrota ou perda que curar. As mulheres no tocan os instrumentos sagrados ni as garrafas ou panelas que contén as bebidas de poder porque a sua enerxía e inestable, está mudando sempre baixo a influensa da lua e, ao tempo é tao poderosa e influensiadora cuando estao en plena radiasao de su feminidad, que podem alterar completamente a vibrasao espesial duna invocasao ou duna bebida máxica.

O momento de comer juntos tornábase o más belo encontro entre pais e filhos, como o era a hora de ir dormir, na que todos nos colocabamos uns colados aos otros xunto do lume, como para quentarnos e brindarnos mutuamente cos nosos corpos un calor ainda más entranhable, o da pel tocando a pel, entanto que viaxabamos xuntos no sonho á Terra Ansestral da linaxe.

Aquel aprender pola pel, era muito melhor aprendido que o simple dialogar e escutar aos meus pais e familiares. Oxe continuo gosando de compartir cos meus o alimento e o leito igual que antes, pois xeralmente todos comiamos duna mesma porsao que íamos pasando dun nun, ainda que ás veses Mamae ou Papai extraían pequenos pedasos para os nenos, se eran demasiado pequenos. Lembro com enorme agradesimento como me daban o bocado más delicado, saboroso e nutritivo, o lugar más próximo ao lume, o imediato perdao das minhas torpesas e travesuras e sempre, sempre, su sorridente atensao, su mirada de amor.

A hora da tarde-noite xusto antes de deitar, era o momento gostoso de extraer as espinhas ou curar as feridinhas, e para que os nenos nos sentíramos úteis procedendo a retirar dos corpos dos mais velhos os garrapatos ou pioxos que se fixan, para os que andan polo mato, nas partes genitais ou nas axilas, a pesar do banho no rio.

Con frecuensia, estando xá todos deitados e colados, pero antes de dormir, os nosos pais se ían apertando e acarinhando e acoplando, até que fasían o amor em distintas posisoes do cual nós partisipabamos pelo contacto, e acarisiabamos a ambos tambén com discresao, e selebrábamos muito e ríamos cando o orgasmo chegaba, e então os nosos pais esaxeraban algo a expresividade do seu alivio e gosasao para que más celebráramos e gosáramos todos com ela, e aquel momento maravilhoso era o de " fechar" plasenteramente a enerxía daquel dia más que se tinha logrado vivir, e se entregaba en forma de deleite aos filhos xerados por aquel mesmo amor e, tambén, aos antepasados e espíritus aliados, os cuais a resebían desde o Astral como a melhor e más sublime das oferendas, xá que a enerxía sexual que se desprendee de uma gosasao bem gosada ten duas formas, una física e outra sutil, a física serve para dar un sólido e flexible corpo de carne sobre este mundo aos espíritus que queren encarnar como criansas ben consebidas, e a sutil recarga e mantén ben altas as enerxías dos espíritus da propia linaxe, que se encontran sempre ligados a nós desde sus propias dimensoes vivensiais, as cuais se entrelasan e comunican unas con otras (e coa nosa), igualsinho que estao entrelasadas todas as gotas de agua dun rio desde a nasente até a desembocadura.

Oxe, de todas as muitas cosas estranhas do mundo dos brancos no cual vivo, a que mais sinistra me parese e su permanente sentido de culpa e de asco ante um sexo tao absolutamente desprovisto de conexão sacra como o que eles pratican, e fico espantado de que seus misioneros pretenderan notro tempo que éramos nós, e no eles, os pecadores e os animalisados pola aparente promiscuidade que, para eles, praticabamos.

Un dia un dos melhores amigos do meu pai morreu nun combate contra os Tamoios, e el, naturalmente, trouxe para a nosso lar á viuda e as duas criansas que tinha, coa melhor aseitasao por parte da minha mae, que agora resebía una axuda maior e mui agradesida nas tareas domésticas e no cuidado dos filhos, a cual que respetaba su antiguedade e xerarquía na atensao, afeto e confiansa de meu pai. Os meninos estabamos encantados de ampliar nosos xogos con mais dos irmãos grandes, e á hora de faser o amor dos adultos, con nós como parseiros pasivos, virou ben más variada e interesante, porque a nova companheira do meu pai era xoven e gosaba muito mais coa provocasao e o sexo que minha mãe e todos nós gosabamos tambén muito más coa sua belesa, e cos seus xemidos eróticos de garota luxuriosa, e coa picardia e novos jogos íntimos que ela fasía para meu pai, quen estaba tao sorprendido como encantado das suas manhas. Ela estimulou e rexuveneseu tanto a meus pais que cuando, a sua ves, se acoplaban, volvíanse tão imaxinativos e divertidos como ela e todos os sete xuntos pasabamos muito, muito ben.
Agora sei que aquela maneira de viver foi una forma de inisiarme, a mi e ao resto das criansas, a desenvolver una sexualidad sadia, natural, mui alegre e partilhada, sen ningún tipo de sombras raras arredor, que segue sendo para min e para as susesivas parseiras e filhos que teve a sorte de gosar, una gran fonte de vitalidade, conexao e felisidade.
Por outra parte abía una serie de ritos e mitos ligada a aquela sexualidade familiar compartida. O neno descubría así parte de su orixen, xa que según as nosas tradisoes, eu sou un espíritu puro da Terra Sen Males que solisitei á nossa Vontade Esensial vir a xogar o xogo dos retos para progredir e evoluir que só proporsiona a corajosa e intelixente vivensia e bom desenpenho neste mundo de contradisoes, conflitos e limitasoes... e o corpo que presisa meu espíritu para vivensiar esta manifestasao aqui, ten un orixen animal, o da presa capturada polo meu pai cuando me invocou para vir a ser o seu filho, a qual foi comida e transustanciada pola minha mae no seu estado de gravides. O importante, o esensial desa tradisao, no é casar o no casar um pobre animal, como os intelixentes podem imaxinar. É consebir um filho coa total intensao de consebilo, e no por asidente, o cual se ritualisa coa oferenda da presa que posue as cualidades que se desean ter no filho.

É presisamente o nome desta presa que meu pai casou e ofrendou e que a minha mãe comeu, prosesou e gestou, según a tradisao, para me dar um corpo, o nome que eu tive entanto que fui criansa, e no me entregaran o meu nome verdadeiro (no o sosial, que todos conosen, senao meu nome segredo, o auténtico, o espiritual), até que pude chegar a ser pesoa, e aprender o cantico de invocasao adecuado para incorporar o espíritu dun prestixioso antepasado que estaba esperando no Astral ese momento para poder seguir proxetando a sua sabeduría sobre os seres manifestados da sua linaxe, naturalmente comigo como instrumento neste plano, sem ter el, quen é o mesmo que eu, pero notro plano mais sutil, que pasar pelo rio do esquesimento de todo o vivido e aprendido antes, polo cual inevitablemente se pasa cuando se nase nun corpo animal. Así é que se fas un chamán. Um chamán e alguén que está íntimamente conetado coa memória da sus linaxe sempre, sempre, sempre. Un chamán é esa indestrutible memória milenar abitando susesivos corpos temporarios que vanse degradando e sustituindo..

Cuando as criansas víamos copular aos animais observabamos tranquilamente e comentabamos entre nós, moitas veces en divertido ton irónico, a relasao sexual no seu más aberto e limpo contexto natural. Algo bem difísil de comprender polos Juruás, a gente más morbosa e acomplexada que eu conhesí xamais, em muitas manifestasoes em variadas culturas, cuanto a sua relasao coa más poderosa forsa de comunicasao interdimensional que existe: A Enerxía Xeradora.

0 comentários:

 
© 2007 Template feito por Templates para Você