quinta-feira, 31 de janeiro de 2008

NAVEGANDO NO ESPANHOL 1



Saúdos de Manuel Castelin, xente. Para inisiar nosa primeira clase (en Espanhol a clase é a materia que se estuda e a aula o cuarto onde se estuda) estivemos lendo a primeira páxina da novela (romance) de Alberto Vazquez-Figueroa "POR MIL MILLONES DE DÓLARES". Vosés poden entrar neste link de Internet, blog do escritor (MIS NOVELAS GRATIS) e descargar gratuitamente a novela enteira en formato PDF, depois selesionar tudo, copiar e colar en formato WORD, onde poderao manipular o texto, como se presisa para noso estudo da língua, colocando notas entre paréntesis ou resaltando con negrita ou Itálica ou cores, coisa que nao se pode faser en PDF.


Recomendo que entren en Google para enteirarse por distintas perspetivas, en Portugués e Espanhol, de quen é Alberto, un escritor prolífico de libros de aventuras, ainda vivo "y que Dios le dé muchos más años de vida". Muitos anos atrás, cuando eu era un xoven mochileiro que percorria Europa e o Norte de África alsando o polegar e pedindo carona (o que en Espanha se dis "hacer auto-stop"), teve a sorte e o privilexio de que Alberto me recolhera no seu carro e que, ademais de transportarme uns sento sincuenta kilómetros, me fisese gosar enormemente de su conversa de ome guerreiro e sabido, que tinha andado tantos países e vivido tantas experiensias e inventado muitas mais con su imaxinasao portentosa.


Tambén foi para min una revelasao ver que sendo escritor, un ome podía andar polo mundo en un bon carro descapotable,con aspeto de ser felis, independente, realizado, amable, xeneroso, confiado con a xente e ben susedido, sendo que case todo o que eu tinha conhesido antes como literatos era xente ben pobre ou tacanha que vivía queixándose da vida, relegada a una mesquinha rotina ben provinsiana e criticando todo tempo aos colegas e ao resto da sosiedade, demasiado burra para reconheser e premiar su xenialidade.


Alberto conseguiu iso porque en lugar de imitar a Premios Nobel como Pablo Neruda, Gabriel Garcia-Marquez ou Camilo José Cela, prínsipes das Letras, escolheu converterse nun escritor popular, como Paulo Coelho no Brasil, e escribir para que todo tipo de pobo o pudese entender, na liguaxen simples, vulgar e coloquial do pobo. E conseguiu; o cual nao é fásil, ainda que paresa. Cuando un escritor popular consigue interesar a todo mundo, entao os "exquisitos" o denigran falando que é un escritor comersial, raibosos porque vende sus libros entanto que eles ten que adular aos políticos para que se publiquen os seus có dinheiro dos contribuintes para que nao deixe de aber "Literatura de Elite", xa que mui poucos deles os comprarían por gosto.



Por iso foi que escolhí este autor para vosés inisiarse en Espanhol real, o do pobo, e nao no aristocrático, o dos Prínsipes das Letras, o cual poderao coneser melhor, e apresialo, cuando é bon, depois de que saiban falar como falan o Ispano ou a "Hispana" da rua (próxima clase les contaré de onde se pensa que ven o nome de Hispania).


De nosa leitura fes que observaran que as línguas se diferensian fundamentalmente en tres coisas: vocabulario, pronunsia e maneiras de construir as frases. Viran que, ainda que entre Portugués e Espanhol ten un 80% de coisas comúns, fica un bon 20% de diverxensias ou, mais perigoso, de falsas semelhansas, o que condus rápido a muitos erros. Por exemplo, "la sangre" en ES (Espanhol) é feminino, entanto que "o sangue"en PT (Portugués) é masculino.


Tambén les contei que a palabra "exquisito", que en Lusobrasileiro significa "coisa rara e extranha", tanto en Espanhol como en Portugués de Portugal significa "delisioso, muito gostoso, espesialísimo, cultísimo, gra-fino, altamente refinado ou de alta clase". Os exquisitos de Portugal aredor de 1808 eran os nobles, a aristocrasia e, cuando Napoleón capturou Espanha a traisao (no día anterior era un querido aliado que permitira aos seus exérsitos crusar su territorio e aloxarse nos seus cuarteis para invadir conxuntamente Portugal), toda a noblesa Lusa junto con su Rainha e o Prinsipe Rexente, uns 15.000 cortesanos, fulhiran para o Brasil escoltados pola Armada Inglesa, entanto que o pobo umilde Portugués ficaba sosinho, para defender o país coraxosamente, como sempre fis, parando con seus peitos e resistindo como foi posible, entanto que lograban chegar os aliados Británicos, ao exérsito e a artilharía mais modernos, poderosos, ben treinados e comandados do mundo naquel momento, conquistadores de case toda Europa, que se le vinhan asima como un águia sobre un coelho.


Os Lusobrasileiros daquela época eran xentes muito mais simples e rudes ainda que o pobo umilde Portugués.Vivían da extraisao de madeira, da mineirasao que ían descobrindo e de apresar a todos os indios que podían para escravisalos nas plantasoes de cana de asúcar, xunto cos negros que trasían da África porque estaban mais acostumados a obedeser órdenes, trabalhaban melhor e duraban mais que os indios. Aqueles Brasas primitivos falaban case menos Portugués que Neenghatú, que era Lingua Xeral Tupí-Guaraní na que se entendía a populasao, formada por muitos mais mestisos ou mamelucos que brancos, os cuais eran apenas una minoría dominante e forsosamente tolerante (por ser tan poucos), coa maneira de ser, de pensar e de falar de sus dominados.

Á diferensia dos Espanhois, nao se preocupaban tanto pola sobrevivensia das crensas e cultos de amerindios e escravos africanos mesturadas co cristianismo católico, e por iso se desenvolveu tanto no Brasil o sincretismo relixioso. Comían sempre o mesmo, igual que oxe a maioría do pobo, e vestían de maneira prática e sobria.
Cuando de repente chegou toda a Corte Lisboeta ao porto de Rio e viran como baixaban dos navíos todos aqueles "exquisitos" vestidos ainda case á moda Versalhesca, coroados por costosas perucas enormes en cachoeira, con maquiaxen e lunares pintados no rosto, roupas elegantísimas, coloridas, brilhantes, con un serto ar mais feminino que viril, igual que sus xestos e reverensias cortesás, altos tacones (ou saltos) nos zapatos, encaixes, xóias, e pronunsiando de maneira rebuscada (para diferensiarse do pobo) aquel falar "chiado" e con vogais fechadas meio inintelixíveis, abundando entre eles omens en idade de combater, portando lindas espadas que les daban rango de cabaleiros pero que nao tiveran a dignidade de usar ficando a defender su patria. Os Brasas os acharan "extranhos, raros",



E en verdade o eran, extranhos á naturalidade popular Lusitana, Afransesados (nao ao estilo renovador. liberal e potente de Napoleón, senao ao do antigo reximen do Despotismo Ilustrado Borbónico que foi guilhotinado pola Revolusao Fransesa). Una boa cuantidade deles eran artifisiosos, prepotentes, soberbios, presumidos, clasistas, reaisonarios, ultrapasados, estúpidos,remilgados, afeminados, inútiles, baxuladores ou aduladores, lambecús ou lameculos, ipócritas, sínicos, escépticos ou séticos, parásitas, antipatriotas, explotadores, cobardes, visiosos, abusadores e decadentes. Os "exquisitos" eran o pior do bon pobo de Portugal, propositadamente separados del, polo dedinho levantado ao tomar café, e por una envoltura formal tao luxuriosa como vasía, e daí o atual significado negativo desa palabra no Brasil e o comenso das piadas de Portugués.


Así que, lembren de sentirse ben "honrados" e "muy agradecidos" se, cuando visitan Espanha, sus amigos Espanhois queren convidarles, como seguro que quererao, a conheser os variados vinhos e os manjares mais "exquisitos" da riquísima gastronomía Ibérica, e nao ponhan cara de cachorro ou "de perro" (en ES "cachorro" é a cría, o filhinho pequeno, de cualquer animal, ex: cachorro de león).


Vimos tambén como se corresponden en ES "as" elles (ll) e as eñes (ñ) con, en PT, "os" "elhes" (lh) e os enhes (nh), como a J Espanhola, infuensia do Árabe, é un son gutural duro que cosa ou rasca a garganta muito mais que as rr Brasileiras de "carruagem": vimos que do Árabe depois de oitosentos anos de luta, fiacaran enorme cuantidade de palabras tanto no ES como no PT, espesialmente as que comesan polo ertigo árabe "al" PT: Almeida, Algarve, almofarixado, alquimia; ES: Alcázar (castelo-Palaso), almohada (travesero), albañil(pedreiro), alberca (piscina de fazenda), Alhambra, alcalde (prefeito), álgebra.


Tambén a "rr" e a "r" soan muito mais duras no Espanhol, mas elas ven da lingua xermánica dos bárbaros Visigodos prosedentes da Escandinavia que invadiran Hispania cuando a decadensia de Roma. Experimenten pronunciar con toda su carga amedrantadora,rasgante e destrutiva esa terrible palabra xermana "WER", que deu en Inglés "WAR", en Portugués "GUERRA" e o mesmo en Castelhano, lingua de guerreiros durísimos, que a gritaban ao entrar no combate como un ruxido rompedor e muito mais cosante da garganta que o dos Lusitanos, ainda que as lansas e espadas destes últimos demostrasen depois ser igualmente efetivas na destruisao.


Estudamos como no Castelhano da Velha Castilha do Norte, CASTILLA LA VIEJA (linha de castillos ou castelos e vilas fortificadas, fronteirisas cos Mouros que defendía uns 800 kilómetros de planalto ou meseta "de Este a Oeste" ao Sul do Camino de Santiago)... se usa outro son difísil de pronunsiar, paresido a TH Inglesa en "three" ou "to think" para as Z, o mesmo que para as C antes de E e de I, o cual foi suavisado e convertido en S por todos os pobos foran "tierra conquistada" por Castilla, xá no Sur da Península Ibérica ou en América, África ou Asia. Nao tenhan problema, pois, os Brasileiros, ao pronunsiar seseando, igual que todos os Hispanoamericanos, palabras como Zaragoza, zapato, acero (aço), azúcar, dulce, inicio, caricia, etc, que en Portunhol se escriben como soan en Latinoamérica, é diser, Saragosa, asero, asúcar, dulse, inisio, carisia, ets.


Vimos a evolusao da palabra Zaragoza, nome da capital de Aragón, o estado mais forte do Oriente Ispano que, uníndose poe casamento dos reis Católicos Isabel e Ferrnando, co outro estado hexemónico Osidental, Castilla, formou a Unidade chamada ESPAÑA poucos anos antes do descobrimento de América.


Zaragoza foi fundada polo primeiro Emperador de Roma, Otavio César Augusto, co nome de Cesaraugusta. A invasao dos bárbaros visigodos o xermanizou en Charagusta, o Árabes Saaragusa e o Castelhano falado polos re-conquistadores Cristianos ou Cristoes de Aragón a transformou por agora en Zaragoza. E segue...


Comentamos como en Espanhol nao se pronunsian de forma diferente as B e as V (bes e uves), ambas soan como a b de beber, en PT e ES; Falamos que a Y (ou y griega) do Castelhano soa como i latina cuando está sozinha , fasendo de conxunsao enlasadora entre palabras, ex: José y María, tabaco y ron, yendo y viniendo (indo e vindo), mas que, acompanhando a outras letras soa igual que a ll. Exemplos: yendo, yacuzzi, haya paz (tenhamos paz), Ayamonte, ets.


Se falou como os Arxentinos sao os Ispanos que mais sonora e líquida pronunsian a Y e como, en mi opiniao, o mais belo, claro bonito e correto Castelhano de América é o que ouví en Colombia, país que recomendo muito para aprender bon Espanhol fora de Europa, coste da vida barato, muito similar en beleza e na alegría da xente ao Brasil, coa riquesa acresentada de
muitas belas e altas montanhas, olhando a ambos oseanos... pero onde a xente ten que informarse muito ben por onde andar, pois existen variadas zonas de risco, o cual nunca foi obstáculo,senao alisiente, para os viaxeiros e aventureiros coraxosos e intelixentes.


Estou escribindo isto e me sorprendo de como apenas una ora de clase deu para falar de tantas cosas e ainda para ler o texto e tradusilo. Depois ainda dedicamos a última meia ora a contar (contar contos é o meu, mais que falar de gramática) a orixen, los orígenes, do Latín de soldado romano que acabouse convertendo no Portugués e no Espanhol.


Nos remontamos ás tribus de nómadas brancos do Norte frío de Eurasia, á Osidente da Cordilheira dos Urais, que un día confluiran en gran número á Meseta de Aria, Sur do Cáucaso, Norte do Irán, buscando terras de sol, polo que foran chamados Arios ou Arianos ou Caucasianos.


Daí un grupo unido marchou a conquistar a India, e outro a Europa, polo que a lingua que falaban orixinalmente, o Sánscrito, foi chamado tambén Indoeuropeu. Este Sánscrito, no cual
foran escritos os textos sagrados mais antigos da India, os Vedas, é o bisabó das linguas Ibéricas, así como os Arios Gregos foran os abós e, os pais, a tribu de bandidos que asaltaban as caravanas Gregas no Latio, rexiao sentral da Península Italiana, regada polo rio Po.


A lingua do Latio, o Latin, enobresida e culturisada pola avansada sivilisasao grega, cuxos sabios e filósofos aprisionados se converteran nos preseptores ou esclavos-mestres dos filhos da clase dominante Latina, converteuse na lingua de Roma, a República poderosa e depois Imperio que conquistou aos gregos e a maioría das nasoes do Mundo Antigo a ambos lados do Mediterráneo e Oriente Meio, e que sentou as bases fundamentais do que oxe é o Mundo Osidental. Su agresivo e orgulhoso emblema da águia dominadora, foi posteriormente adotado por case todas as nasoes europeas, filhas suas, cuando lograban converterse en Imperios tratando de imitala.


Esa foi a nosa primeira clase, entreguei as páxinas un e dos do libro de Alberto Vazquez-Figueroa a cada aluno, e les pedí que o lesen de novo en vos alta na casa, que apontasen ben as diferensias observadas entre PT e ES, e que anotasen tambén cuanto nao entendían, para perguntalo e aclaralo na próxima.

0 comentários:

 
© 2007 Template feito por Templates para Você