quarta-feira, 6 de fevereiro de 2008

OS TRES RETOS DA SUSTENTABILIDADE



Xente querida, Nela Valterra con vosés. Vamos contarles a istoria do trabaho en pro da Sustentabilidade que realisou Manuel Castelin en Terezópolis de Goiás. porque responde aos mesmos RETOS FUNDAMENTAIS que dificultan esa transformasao nesesaria en toda América do Sur, mas que terá que acabarse dando se queremos que noso planeta siga vivindo e que sen dúbida se dará. Entretanto, a propia Vida se encarga de ponher nesa tarea, a pesoas pioneras cuxo entusiasmo les da forsa para tentar enfrentalos. Pesoas como talváés sao algunas das que neste momento están lendo esta posta.

Manuel veio ao Brasil mais de un ano atrás porque ama este país, xa viviu 8 anos nel e até teve coa colombiana Olga Ochoa una filha Brasileira, Iris, nuna ilha do río Amasonas.
Na Amasonia viviu as mais aventureras e inspiradoras experiensias de su vida de artista plástico e escritor viaxeiro, entre elas á que provocou a obra das Estelas do Labirinto.

Depois de ter pintado e exposto toda una gran serie de pinturas sobre as Estelas e escrito varios libros relasionados co Labirinto, entanto que se desenvolvían e estudaban sus filhos en Europa, seguía sonhando con voltar a América do Sur e construir un Parque Labirinto no mesmo ámbito Amasónico ou Pre-amasónico onde foi inspirado.



Con seus filhos xá encaminhados na vida e práticamente independentes, depois de comprar con outras pesoas una terra en Colombia, país de Olga, onde ela ficou, retornou ao seu querido Brasil, ao Planalto Sentral e a Pirenópolis de Goiás. Neste lugar vivera intensos anos como membro da Frater do Vale Dourado, a mais famosa e antiga comunidade alternativa Brasileira.


Mas nao foi lá senao algo mais ao Sur onde encontrou un lugar que paresía reunir as mais interesantes condisoes,e , ao mesmo tempo, os maiores retos, para tentar construir su Parque dentro dun territorio modelo de sustentabilidade, que é a maior nesesidade que estos tempos demandan.

Vinhendo de resén cofundar una ecovila chamada ALDEA FELIZ en Colombia, se encontrou conque existía en Terezópolis de Goiás outro proxeto ecovileiro xá comensado, chamado ECOVILA SANTA BRANCA. Foi lá a visitar e ficou muito ben impresionado coa personalidade do fundador de todo aquel ecoemprendimento, un cabaleiro de 70 anos chamado Don Jeremías Lunardelli. Dedicaremos todo una posta ou varias completas a esta pesoa, porque é un verdadeiro pioneiro da Sustentabilidade no Brasil.


Jeremías e Manuel, a pesar duna diferensia etária de 12 ou 13 anos, tiveran muito en común, tanto en su formasao como en seus mestres e até en conseisoes filosófico-estéticas: incluso D.Jeremías tinha organuisado sobre un Labirinto todo o organigrama evolutivo de su obra fundamental: A UNIDADE ORGÁNICA SANTA BRANCA.

Así que se entenderan muito ben desde o prinsipio e D.Jeremías ofreseu a Manuel terrenos para construir su Labirinto na Santa Branca, una fasenda enorme con muitos ecoemprendimentos diferentes, e ainda a está ofresendo. Mais só a terra en parcería, nao os meios. Entao Manuel, depois de mostrar sus capasidades,perguntou se podería colaborar en trabalhos da Santa Branca dos cuais saíra a sustentabilidade, tanto para el se manter, como para comensar su obra
artística.


D. Jeremías le respondeu que realmente a Santa Branca xá está ben encaminhada depois de 18 anos de trabalho na Sustentabilidade, que el xa só estaba querendo se retirar e deixalo todo nas maos de sus filhos, porén, SE MANUEL QUERÍA ASEITAR UN RETO ARISCADO (aproveitando su experiensia anterior e su entusiasmo de creador de comunidades
respeitosas coa ecoloxía),..
...O INTERESANTE ERA TENTAR CONSEGUIR QUE O MUNISÍPIO ENTEIRO DE TEREZÓPOLIS FOSE PREPARADO PARA ENTRAR NA VOCASAO DE SUSTENTABILIDADE QUE CORRESPONDÍA AO FATO DE ESTAR TODO EL COMPLETAMENTE ENCUADRADO DENTRO DUNA APA (Área de Protesao Ambiental), xa que era crusado de Norte a Sur polo Rio ou Ribeirao Joao Leite, o que vai dar a sua agua potable á capital do Estado de Goiás, Goiania, con mais de un milhao tresentos mil abitantes.


D.Jeremías foi muito claro desde o prinsipio. O reto era grande por causa de tres fatores fundamentais que podían obstaculisar un desenvolvimento sustentable:


1- O CONSELHO DE XESTIAO DA APA, formado enteramente por pesoas residentes na capital, xa tinha promovido un estudo para un Plano Diretor de Terezópolis que praticamente a obrigaba a deter su cresimento, e ficar para sempre como estaba atualmente, por temor a que maior populasao redundaría en maior desmatamento e contaminasao da Area Protexida.
Igual que os estranxeiros con respeito á Amasonia, preferirían que nao se tocase mais a selva, e que os vinte milhoes de Brasileiros que moran nela renunsiasen a cualquer cresemento ou, ainda melhor, saísen das terras que eles ou seus pais desbravaran coraxosamente, co mesmo direito con que o resto das nasoes conquistaran, sivilisaran e fixeran produtivo seus territorios.

2- A POPULASAO ATUAL DE TEREZÓPOLIS eran 6000 pesoas pobres, sen mais propiedades que as das parselas onde estaban construidas sus umildes casinhas populares, muitas delas conseguidas en troca do voto aos distintos gobernadores munisipais que se susederan, con o cual a política e a vida sosial da sidade estaba visiada de casiquismo, paternalismo e e clientelismo, os prinsipais xermens de corrupsao de una democrasia, xa que a política vira un simple comersio de intereses de gobernantes e dos gobernados, sen pripridade para o ben público real, pa. na sua maioría carentes e con mínima ilustrasao, que nao paresían, efetivamente o melhor tipo de populasao para manter preservada una área protexida. Pelo contrario, sua sidadesinha se vía feia, vulgar e susia. Ninguén pensaría, crusándoa, que era o portao de entrada para un Ecoemprendimento modélico a nivel nasional como a Santa Branca. O mesmo sente cualquer turista que chega á Amasonia, Depois de conheser o baixo nivel cultural de seus poboadores e de ver que sus atividades de sobrevivensia sao fundamentalmente de depredasao da naturesa,o primeiro que pensa é que o melhor sería obrigar a ese pobo a que marchara lonxe da sua patria natal e colocar muralhas ao redor dese presioso patrimonio natural da umanidade para que só a flora e a fauna biodiversas vivisen lá. Mas o segundo pensamento é que ese pobo está fasendo exatamente o mesmo coa sua terra que o que os Europeos e os Norteamericanos e o Brasil sivilisado fixeran antes coas suas,e que a cuestiao nao é arrebatalos de su patria, senao axudales a encontrar una maneira de desenvolvela, que sea tan conveniente para o futuro deles e dos seus filhos como para o da Naturesa e do Planeta.


3- Aparte de D. Jeremías, todo o territorio do munisipio era propiedade de SEIS OU SETE GRANDES FASENDEIROS, cuxo único interés estaba en conseguir lucros imediatos. A maioría deles nin seguer moraban no munisipio senao na sidade, nao tinhan amor por ele, nin sentido de pertensia nin verdadeiro interés por seu futuro, salvo no que tivese que ver coa posible revalorisasao do preso de sus terrenos.
Na Amasonia acontese o mesmo, só que muito pior,
en un senario remoto para o braso do Estado e da Lei, onde os grandes fasendeiros ou as companhías estranxeiras que conseguen consesoes do Goberno, sao verdadeiros senhores feudais que impoen con frecuensia condisoes de verdadeira esclavitude a sus trabalhadores,ou que usan direitamente a mais feros violensia contra as pesoas que consideran un obstáculo para su ansia de poder e de lucro, xa indios, trabalhadores, pequenos poseriros ocupantes de terras,
sindicalistas ou ecoloxistas.


A vantaxen a favor era que o atual Prefeito ou alcalde, Uilton Pereira, era un xoven dinámico e intelixente, con muita vontade de ser reeleito e de progredir politicamente. Podería ser asesible se colaborásemos con el na creasao de una nova identificasao ilusionante para a autoestima da sidade e para o desenvolvimento de una vocasao de sustentabilidade nela, a única que podería ser compatible con su insersao na APA.

Manuel Castelin é un Vilamago do Clube dos Tercos, dos Teimosos, isto é, dos que achan que a maior reto, maior intensidade da aventura creadora. Paresía que era demasiada volta para conseguir a sustentabilidade coa que construir un Parque Labirinto, pero tratar de convertir, nao a outra pequena Comunidade Alternativa, senao a un Munisipio enteiro en sustentable se le aparesía como una obra muito mais interesante que a construisao de un parque.

Trasou unas linhas diretrises para enfrentar cada un dos tres fatores de risco. ESES TRES FATORES DE RISCO. como apontamos asima, SE LE ANTOLHABAN OS MESMOS TRES QUE DIFICULTAN O DESENVOLVEMENTO DUNA NESESARIA SOSIEDADE SUSTENTABLE EN AMÉRICA DO SUR. Así que dava o mesmo comensar a enfrentalos aí, onde se estaba dando a oportunidade de entrar no xogo, ou en cualquer outro territorio idóneo, aínda por descubrir.

Cuando teve claros seus linhamentos, pediu a D. Jeremías que le levase a conheser ao Prefeito de Terezópolis.

Continuará na posta titulada "PLANO DE SUSTENTABILIDADE TERÉ"


0 comentários:

 
© 2007 Template feito por Templates para Você