quinta-feira, 7 de fevereiro de 2008

RESEITAS DE BON AMOR







Amigos, Amigas, Caminela Valterra les ama y quisiera sentirles sempre perto, pertinho, serquita, serquitica.


Para despedir a nosos últimos convidados Vilamagos que tén que retornar, infortunadamente, para Colombia, Bolivia e Espanha, vamos deleitalos nesta última noite que partilhamos... até mais ver... e deleitando tambén a todos os blogueiros, con poemas e cansoes, os escritos, tradusidos ao Portunhol, de un dos mais sedutores dos poetas e cantores brasileiros contemporáneos, que nos deixou á uns 25 anos, mas que ainda embelesa a alma de este país coa sua que ficou conosco en su obra.



Con vosés... VINICIUS DE MORAIS



RESEITA PARA ENFEITISAR
As muito feias que me perdoen, mas belesa é fundamental. É presiso que axa cualquer coisa de flor en tudo iso, cualquer coisa de dansa, qualquer coisa de alta costura en tudo iso
(ou entao que a mulher se socialise elegantemente en azul, como na República Popular China).
Nao á meio termo posiblel. É presiso
que tudo iso sea belo. É presiso que súbito
ténhase a impresao de ver una garsa apenas pousada e que un rosto adquira de vez en cuando esa cor só encontrable no terceiro minuto da aurora.
É presiso que tudo iso sea sen ser, mas que se reflexe e brote no olhar dos omens. É presiso, é absolutamente presiso que sea tudo belo e inesperado.
É presiso que uns párpados cerradoslembren un verso de Éluard e que se acaricie nuns braços alguna coisa alén da carne: que se os toquecomo no ámbar duna tarde.
Ai, déixeme diserle que é presiso que a mulher que ali está como a corola ante o pásaro sea bela ou tenha polo menos un rosto que lembre un templo e sea leve como un resto de nube: mas que sea una nube con olhos e nádegas. Nádegas é importantísimo. Olhos, entao, nin se fala, que olhe con serta maldade inosente.
Una boca fresca (nunca úmida!) é tambén de extrema pertinensia.É presiso que as extremidades sean magras; que uns osos desponten, sobretudo a rótula no crusar das pernas, e as pontas pélvicas no enlasar duna sintura semovente.Gravísimo é porén o problema das saboneteiras: una mulher sen saboneteirasé como un rio sen pontes.
Indispensável que haxa una ipótese de barriguinha, e enseguida. Que a mulher se alteie en cálise, e que seus seios sean una expresao greco-romana, mas que gótica ou barroca e podan iluminar o escuro cuna capasidade mínima de sinco velas.
Sobremodo pertinás é que estén a caveira e a coluna vertebral levemente á mostra; e que exista un grande latifundio dorsal!
Os membros que terminen como astes, mas que axa um serto volume de muslos e que sean lisos, lisos como pétalos e cobertos de suavísima penuxen no entanto, sensible á carícia en sentido contrario. É aconselhable na axila una dulse relva com aroma propioapenas sensible (un mínimo de produtos farmaséuticos!).
Preferibles sen dúvida os cuelhos longos de forma que a cabesa dé por veses a impresao de nada ter a ver co corpo, e a mulher nao lembre flores sen misterio. Pés e maos deven conter elementos góticos discretos. A piel debe ser fresca nas maos, nos brasos, no dorso, e na fas, mas que as concavidades e reentransias tenhan una temperatura nunca inferior a 37 graus sentígrados, podendo eventualmente provocar queimadurasde primeiro grau.


Os olhos, que sean de preferensia grandes e de rotasao polo menos tao lenta cuanto a da Terra; e que se coloquen sempre para lá de un invisible muro de paixao que é presiso ultrapasar.
Que a mulher sea en prinsípio alta. Ou, caso baixa, que tenha a atitude mental das altas cumbres.
Ai, que a mulher dé sempre a impresao de que, se fechara os olhos, ao abrilos ela nao estará mais presente con su sonrisa e sus tramas. Que ela surxa, nao venha; parta, nao vá.
E que posua una serta capasidade de emudecer subitamente e nos faser beber o fel da dúbida. Ou, sobretudo que ela nao perda nunca, nao importa en que mundo nao importa en que sircunstansias, su infinita volubilidadede pásaro; e que, acarisiada no fundo de si mesma transfórmese en fera sen perder su grásia de ave; e que exale sempre o imposible perfume; e destile sempre a embriagante miel; e cante sempre o inaudible canto de su combustiao; e nao deixe de ser nunca a eterna dansarina do efímero; e que, en su incalculable imperfeisao, constitua a coisa mais bela e mais perfeita de toda a creasao inunerable.



BÚSCASE UN AMIGO.

Nao presisa ser ome, basta ser umano, basta ter sentimentos, basta ter corasao. Presisa saber falar e calar, sobretudo saber ouvir. Ten que gostar de poesia, de madrugada, de pásaro, de sol, da lua, do canto, dos ventos e das cansoes da brisa. Debe ter amor, un grande amor por alguén, ou entao sentir falta de nao ter ese amor. Debe amar o próximo e respeitar a dor que os pasantes levan consigo. Debe guardar segredo sen se sacrificar.
Não é presiso que sea de primeira mao, nin é imprescindible que sea de segunda. Pode xa ter sido enganhado, pois todos os amigos sao enganhados.
Nao é presiso que sea puro, nin que sea todo impuro, mas nao debe ser vulgar. Debe ter un ideal e medo de perdélo e, no caso de así nao ser, debe sentir o grande vácuo que iso deixa. Ten que ter resonansias umanas, su prinsipal obxetivo debe ser o de amigo. Debe sentir pena das pesoas tristes e comprender o imenso vasío dos solitarios. Debe gostar de criansas e lastimarse das que nao puderan naser.
Procurase un amigo para gostar dos mesmos gostos, que se comova, cuando chamado de amigo. Que saiba conversar de coisas simples, de orbalhos, de grandes chuvas e das recordasoes de infansia. Presísase dun amigo para nao se enlouquecer, para contar o que se viu de belo e triste durante o dia, dos anseios e das realizasoes, dos sonhos e da realidade. Deve gostar de ruas desertas, de posas de agua e de caminos molhados, de beira de estrada, de mato depois da chuva, de se deitar no capin.

Presísase dun amigo que diga que vale a pena viver, nao porque a vida é bela, mas porque xa se ten un amigo. Presísase dun amigo para se parar de chorar. Para nao se viver debrusado no pasado en busca de memorias perdidas. Que nos bata nos ombros sorrindo ou chorando, mas que nos chame de amigo, para terse a consiensia de que ainda se vive.




PARA VIVER UM GRANDE AMOR

Para viver un grande amor, presiso é muita consentrasao e muito siso, muita seriedade e pouco riso -para viver un grande amor.
Para viver un grande amor, mister é ser un ome de una só mulher; pois ser de muitas, poxa! é de colher... -nao ten ningún valor.

Para viver un grande amor, primeiro é presiso sagrarse cabalheiro e ser de su dama por inteiro -sea lá como for. Terá que faser do corpo una morada onde clausúrese a mulher amada e postarse de fora cuna espada -para viver un grande amor.
Para viver un grande amor, eu digo, é presiso atensao Cuidado co "velho amigo", que só vos quer sempre consigo, para iludir o grande amor. É presiso muitísimo cuidado con quen quer que nao estexa apaixonado, pois quen nao está, está sempre preparado para chatear o grande amor.

Para viver un grande amor, na realidade, ten que compenetrarse da verdade de que nao existe amor sen fidelidade -para viver um grande amor. Pois quen trai su amor por vanidade é desconhecedor da libertade, desa imensa, indesible libertade que tras un só amor.
Para viver un grande amor, il faut, alén de ser fiel, ser ben conhesedor da arte culinaria e de xudo -para viver un grande amor.

Para viver un grande amor perfeito, nao basta ser apenas bon suxeito; é presiso também ter muito peito -peito de remador. É presiso olhar sempre á ben-amada como su primeira namorada e su viúva também, amortalhada en su finado amor.



É muito nesesario ter en vista un crédito de rosas no florista -muito mais, muito mais que na modista! - para apraser ao grande amor. Pois do que o grande amor quer saber mesmo, é de amor, é de amor, de amor a esmo; depois, un tutusinho com torresmo conta ponto a favor...
Conta ponto saber faser coisinhas: ovos mexidos, camaroes , sopinhas, molhos, estrogonofes -comidinhas para depois do amor. E o que ten de melhor que ir pra cosinha e preparar con amor una galinha cuna rica e gostosa farofinha, para su grande amor?
Para viver un grande amor é muito, muito importante viver sempre xunto e até ser, se é posible, un só defunto -para nao morrer de dor. É presiso un cuidado permanente nao só co corpo mas tambén coa mente, pois qualquer "baixo" seu, a amada sente -e esfria un pouco o amor. Ten que ser ben cortês sen cortesia; dose e consiliador sen cobardia; saber ganhar dinheiro con poesía -para viver un grande amor.
É presiso saber tomar uísque (con o mau bebedor nunca se arrisque!) e ser impermeable ao disque-disque -que nao quer nada con o amor.


Mas tudo iso nao adianta nada, se nesta selva oscura e desvariada nao se souber achar a benamada -para viver un grande amor. achar a bem-amada - para viver um grande amor.


0 comentários:

 
© 2007 Template feito por Templates para Você