sábado, 2 de fevereiro de 2008

PROBA DE FOGO



PROBA DE FOGO

Amigos, amigas, Caminela les ama.
Após a reuniao e o debate xa pasado
Que fixemos no prinsipio da semana,
Ficoume no peito una dúbida pregada:
Se teria feito mal e o tempo derrochado
Por trabalhar o Portunhol con tanta gana.


Meditei, pensei, dí ao asunto muita volta,
Perguntándome a fundo pola conveniensia
De lansar ao mundo outra língua solta
Aumentando a Babel confusa da consiensia,
Que de tanto palabrar xa virou louca.

Nao será melhor inventar una otra via
Pra umanidade entenderse que a palabra?
Será ora de acreditar que chegou o dia
De só cantos emitir a boca cuando abra
Usando, pra comunicarnos, a Telepatia?

Pensando así, cuanto mais pensaba persebía
Que até para pensar, pensamos con palabras,
E tanto as usamos ao cantar, cuanto na telepatía

Vendo entao que eran realmente necesarias,
Probar o Portunhol desidí, con proba de fogo,
Buscando experiensiar se en verdade servía
Para recrear o mundo co verbo do Logo,
Colocando sobre un son internas luminarias
Coa línguaxen dos Deuses, disque a Poesía.

Probado pois está, eu acheilo competente
Para construir cualquer literatura...
...Sempre que se tenha a boaventura
De encontrarse un poeta de maior altura
Que a baixinha de min, entre tanta xente.


LOPE· DE VEGA,
Clásico Espanhol do Século XVI:
Soneto De Repente

Un soneto me manda faser Violante,
que en mi vida me tenho visto en tanto apreto;
catorse versos disen que é soneto,
brinca brincando, vao os tres diante.

Eu pensei que nao achara consoante
e estou na metade doutro cuarteto,
mas se me veo no primeiro terseto,
nao ten coisa nos cuartetos que me espante.

Polo primeiro terseto vou entrando,
e parese que entrei co pé direito
pois fin con este verso voule dando.

Xa estou no segundo e ainda suspeito
que vou os trese versos acabando:
contai se sao catorse e está feito.



Se Eu Quiser Falar Con Deus
Gilberto Gil
1980

Se eu quiser falar con Deus
Tenho que ficar a sós
Tenho que apagar a lús
Tenho que calar a vós
Tenho que encontrar a pás
Tenho que afroxar os nós
Dos sapatos, da corbata
Dos deseos, dos reseios
Tenho que esqueser a data
Tenho que perder a conta
Tenho que ter maos vasías
Ter a alma e o corpo nús
Se eu quiser falar con Deus
Tenho que aseitar a dor
Tenho que comer o pao
Que o diabo amasou
Tenho que virar um cao
Tenho que lamer o chao
Dos palasios, dos castelos
Suntuosos do meu sonho
Tenho que me ver tristonho
Tenho que me por miedoso
E apesar dun mal tamanho
Alegrar mi corasao
Se eu quiser falar con Deus
Tenho que me aventurar
Tenho que subir aos séus
Sen cordas pra segurar
Tenho que diser adeus
Dar a espalda, caminar
Desidido, pola estrada
Que ao final vai dar en nada
Nada, nada, nada, nada
Nada, nada, nada, nada
Nada, nada, nada, nada
Do que eu pensava encontrar


Gilberto Gil: QUÉN?

Ai, quen terá nesta noite tus carinhos?
Quem ganhará nesta hora tus abraços?
Mi pensamento rastrea tu camino
Mi saudade sen fin segue tus pasos
Ai, quen terá entre as maos tus cabelos?
Quen ouvirá de tus labios a frase loca?
En mi deseo de amor estou por velos
Chego a sentilos até en mi boca
A quen dirás "mi amor" con este xeito tao teu
Con este estranho calor que á tanto tempo foi meu?
Ai, quen será que vosé mandará embora?
Quen chorará como eu, que choro agora?

Eu Presiso Aprender a Só Ser
Gilberto Gil

l
Sabe, xente. É tanta coisa para nós saber.
O que cantar, como andar, onde ir.
O que diser, o que calar, a quen querer.
Sabe, xente. É tanta coisa que eu fico sen xeito.
Sou eu sosinho e ese nó no peito.
Xa desfeito en lágrimas que eu luto pra esconder.
Sabe, xente.Eu sei que no fundo o problema é só ben meu.
E só do corasao diser nao, quando a mente.
Tenta nos levar pra casa do sofrer.
E cuando se escute un samba-cansao,
Así como: "Eu presiso aprender a ser só",
Reaxir e ouvir o corasao responder:

"Eu presiso aprender a só ser."



GARCILASODE LA VEGA. Soneto

Se pra su vontade sou eu de sera, senhora,
e tao só tenho por sol su bela vista,
a cual a quen nao inflama, ou nao conquista
con su mirar, terá o sentido fora;

De onde vén una coisa,
que si fose menos veses de min probada e vista,
según parese que a rasao resista,
a mis sentidos mesmos nao acreditase,
Porque sou de lonxe tao inflamado
por su ardente vista e asendido tanto,
que abrasado en vida me sostenho apenas.
Mas se de serca acometido sou de sus olhos,
xelado sinto cualharse mi sangue polas veias.


AMOR CONSTANTE ALÉM DA MORTE
Francisco de Quevedo

Fechar podrá mis olhos a postrera
Sombra que me levare o blanco día,
E podrá desatar esta alma mía
Ora, a su afán ansioso lisonxeira;
Mas nao de esoutra parte na ribeira
Deixará a memoria, onde ardía:
Nadar sabe mi chama na agua fría,
E perder o respeito á lei severa.
Alma, a quen todo un Deus prisao ten sido,
Veias, que a tanto fogo umor ten dado,
Médulas, que ten gloriosamente ardido,
O corpo deixará, nao su cuidado;
Serao cinsa, mas terá sentido;
Pó serao, mas pó sempre enamorado.





Lope de Vega
Rimas Sacras, Soneto I

Cuando me paro a contemplar mi estado
e a ver os pasos por onde tenho vido,
espántome de que un ome tao perdido
a conheser su erro tenha chegado.
Cuando miro os anos que tén pasado,
a divina rasao posta en olvido,
conheso que piedade do Séu ten sido
nao terme en pior mal presipitado.
Entrei por labirinto tao extranho,
fiando no fraco fío da vida
o tarde conhesido desenganho;
mas de su lús mi escuridao vensida,
morto o monstro de mi sego enganho,
torna á patria a rasao perdida.

Lope de Vega
Rimas, Soneto I

Versos de amor, conseitos esparsidos
enxendrados da alma en mis cuidados,
partos de mis sentidos abrasados,
con mais dor que libertade nasidos;
expósitos ao mundo en que perdidos,

tao quebrados andaran, e trocados,
que só onde foran enxendrados
oran tambén polo sangue conhesidos:
pois que vosé rouba o labirinto a Creta,
a Dédalo os altos pensamentos,
a furia ao mar, as chamas ao abismo,
se aquel áspid fermoso nao le aseita,
deixe a terra, entretenha os ventos,
vosé descansará no seu mesmo sentro.



Sor Juana Inés de la Cruz:

Deténhase, sombra do meu ben esquivo,
imaxen do feitiso que mais quero,
bela ilusao por quen alegre muero,
dulse fixao por quen penosa vivo.
Se ao iman de sus grasias, atrativo,
sirve mi peito de obediente aseiro,
para qué vosé me enamora, lisonxeiro,
se me burlará logo, fuxitivo?

Mas blasonar vosé nao pode, satisfeito,
de que triunfa de mí su tiranía:
que aunque deixe burlado o laso estreito
que su forma fantástica sinxía,
pouco importa burlar brasos e peito
se forxoule prisao mi fantasía.



Francisco de Quevedo. Salmo

Mirei os muros da patria mía,
se un tempo fortes, xa desmoronados,
da carreira da idade cansados,
por quen caduca xa su valentía.
Saí ao campo; vi que o sol bebía
s córregos do xelo desatados,
e do monte queixoso o gado,
que con sombras furtou su luz ao día.
Entrei en mi casa; vi que, amansilhada,
da antiga abitasao era despoxos;
mi báculo, mais corvo e menos forte.
Vensida da idade sentí mi espada,
e nao achei coisa na que por os olhos
que nao fose lembransa da morte.



Franscisco Javier Lopez Naranjo
Colômbia, 2006
O amor e o vasío
Buscándote, ou amada, polo cosmos,
fora do corpo, somente no espíritu,
no éxtasis eu tive una visao
do sublime futuro teu e meu.
Vi o sistema solar adormeser
no berso eternal do infinito,
e os orbes e almas retornaban
ao divinal Omega e ao Principio.
Era o ocaso e a noite dos mundos,
que tornaban informes ao vasío.
Vi miríadas de almas peregrinas
de todos os planetas destruidos:
as mónadas de Marte, Venus, Xúpiter,
as esencias de Séus e de Abismos.
Cantaban, ledas, inos inefables,
louvansas e cánticos olímpicos.
Chegaban en marsiais escuadroes
con bandeiras flameantes, sacros símbolos,
ao compás de sinfónicas orchestras
de acordes de arpa, retombar de símbalos.
Mas ao franquear a porta ao Absoluto
calaban ao ficar desvaídos,
e fundirse no Un universal,
sen forma, sen cor, lús nin sonidos.
e vi noso glorioso encontro, ou amada,
no tálamo eterno e infinito.
Beixei vosé, que me beixou nun abraso
formando un só ser pleno e divino.
e morreran mis versos e mis cantos
ao traspasar a porta, ao fin fundidos.
Tudo morreu, ainda nosa lembransa;
mas perviviu o amor no meio do vacío.



Francisco Javier Lopez Naranjo
Colombia, 2006
O Absoluto

Cuando o cosmos se durma no Absoluto,
o sumo lar, a verdadeira patria,
e de novo se unan os espíritus
despoxados de máscaras, ou, amada.
Cuando a cortina do teatro universal,
o vasío, clausure o rexio drama,
que todos somos un entenderemos,
'''Do infinito mar, gotas de agua".
Que nao tinha rasao para os odios,
egoísmos, temores e falsías;
mas sí para o amor e a verdade.
Que o ben e o mal nao existen: sao fantasmas.
Que lutaran a lús e as tinieblas
por ser ao equilibrio nesesarias;
mas con dor Satao desintegrouse
e su faísca imortal foi liberada.
Cuando a obra de arte divinal
torne á mente cósmica, ou, amada,
comprenderemos todos que o creado
é un poema, una epopeia, un drama,
arquitetura ilímite de estrelas,
una pintura ou sinfonía santas,
que o Sumo Artista borra e torna a crear
para pulir sus chispas tan amadas.
Cuando por fin, amor, seamos libres
do veu de ilusao que tese Maia,
vivensiaremos que tampouco existen
o tempo, a materia e o samsara,
os desenganhos, os adeuses, penas
nin a cruel morte, nin o inferno, o carma.
Que tudo, o case tudo, foi miraxen.
E que só o amor nao é una farsa!


O blogueiro Divinius nos mandou este poema... muitas grásias!

RESPIRA A LEVESA QUE VIVE EN TI...
SOLTA TODA A BELESA DO TEU OLHAR...
SOLTA TODA A BLANCURA DE TU TERNURA...
SÓLTAOS NA AGUA PURA DO MAR...

0 comentários:

 
© 2007 Template feito por Templates para Você